Անհանգիստ սիրտ

Ժամանակին հոգին մարդու,

Մարդն էլ հոգու կարիգ ուներ,

Ժամանակին մարդս մարդու,

Սիրտն էլ մարդու կարիգ ուներ,

Ժամանակն էր,որ դա պիտի բուժեր,

Ժամանակն էր էր, որ դա պիտի լսեր։

Մարդը մարդուս ժամանակին տվեց,

Սերս մարդը քարոտ սարին տվեց,

Մի ճանապարհ էլ ինձ նա շինեց,

Օ՜,Աստված իմ անհանգիստը նա ինձ դարձրեց։

Ճանապարհով,երբ քայլեցի,մի քար կար մեծ,

Ինձ այն բախվեց,իսկ ես նրան,

Ժամանակին նա ինձ գիտեր,

Մարդ էր եղել այդժամ կարծես,

Ու քար դարձավ,կյանքը պատժեց,

Ու քար դարձավ,սարը պատժեց,

Սարը քարին մի քար դարձրեց,

Մարդը մարդուն արգելք տվեց,

Իր ուզածից հեռու պահեց, ,ու քար սարքեց,

Իր ուզածից մի սար շինեց,սարից իջնող մի քար շինեց,

Որ ճանապարհը ժամանակի,ու այդ կյանքի,

Նա զարդարի,ու մարդ դարձնի,

Որ իր  քարը,սար լինելը ճամփով  անցնի ու չշեղվի,

Որ իր սիրտը քարի,մարդուն,ու իր կյանքին,

Իր այդ ճամփով մենակ չանցնի,ու չտրվի,

Քանզի մարդ ենք,ու միշտ մենակ,

Պիտի անցնենք մի շատ փշոտ  եւ ավազոտ,

Անապատոտ մի ճանապարհ,

Որ սար դառնանք,բայց ոչ մենակ,

Որ մարդ մնանք բայց ոչ մենակ։

Անհանգիստը նա ինձ դարձրեց,

Իմ այս ճամփին,իմ այս սրտին,

Ու մենակ եմ ես այդ քարին,ու այս սարին

Ու մենակ էր սարն իր այդ մեծ,

Ու անհանգիստ այդ