Առանց սեր

Մեծ է մի քիչ կյանքը մեր,

Եթե ունենք երկրային սեր,

Եթե սիրտ է խրված մեր մեջ,

Ոնց անենք որ սեր էլ մտնի,

Ես կուզեյի հոգի լինի,լի մի կյանքով Աստվածային,

Ես կտայի կյանքս հոգուն,

Եթե տեսներ նա ինձ այդպես,

Ես ուզում եմ ապրել երգով,

Երգել սիրուս,որ յարիս,

Որ հոգի է կամ էլ կյանք է,

Որ ես կուզեմ այս կյանքից,

Մեծ է մի քիչ կյանքը մեր,

Եթե գիտենք ինչ կա այնտեղ,

Բայց թաքուն է ամենն այնտեղ,

Եթե չկա այդքան մեծ սեր։

Առանց հոգի ու քո կրքի,

Ոնց որ կինն իր անտղամարդ,կամ էլ մարմնի,

Էլ ոնց ապրի կյանքն այդ անգին,

Որ ոչ կին կա,ոչ տղամարդ,

Ոչ ոչ չունի ոչ մի հոգի,

Եթե սրտում մի միտք չկա,

Դիպման հանդեպ,կամ ցանկության,

Ոնց որ ագահ մի երեևույթ,

Որ բախվում է զուտ իր մարմնին,

Ինչպես հոգին տղամարդու,

Իր սիրածին,ու իր յարին,

Այդ հպումը աոնց կկոչվի,

Եթե մեծ է կյանքն առանց կիր,

Լի ու դատարկ ու շատ թաքուն,

Բայն ամենն էլ լի է սիրով աներևույթ։

Կինը հոգի,ամուսինն էլ այն կլցնի,

Տունը սենյակ,իսկ այդ լույսը մի երևույթ,

Ոնց լցնես այն առանց հպման,

Եթե չկա բացված մի վարդ,

Որ կգրի սերը այդ տաք,

Կամ զարդարի իր նուրբ գույնով,

Ինչպես գրիչն այդ գեղեցիկ իր բառերով,

Սեր կպատմի այդ երկուսին,որ տա մարդկանց աներևույթ

Որոնց առանց սեր կամ հպման,

Ապրում էին ճրագի տակ,ոնց որ հպում անկյանք անուժ,

Ու մարդկանց մեծ այդ ծաղիկը ու այդ գույնը 

Սերը լցրեց անուշ բույրով,

Դա այն սերն է որ բախվում է 

Իր սիրածին ու իր յարին։

Այդ հպումը աոնց կկոչվի,

Եթե մեծ է կյանքն առանց կիր,

Լի ու դատարկ ու շատ թաքուն,

Բայն ամենն էլ լի է սիրով աներևույթ։