I Am Trying To Break Your Heart / Poem by Kevin Young

   

     I am hoping

    to hang your head

on my wall
in shame—

the slightest taxidermy
thrills me. Fish

forever leaping
on the living-room wall—

paperweights made
from skulls

of small animals.
I want to wear

your smile on my sleeve
& break

your heart like a horse
or its leg. Weeks of being

bucked off, then
all at once, you're mine—

Put me down.

I want to call you thine

to tattoo mercy
along my knuckles. I assassin
down the avenue
I hope

to have you forgotten
by noon. To know you

by your knees
palsied by prayer.

Loneliness is a science—

consider the taxidermist's
tender hands

trying to keep from losing
skin, the bobcat grin
of the living.

Kevin Young

Eulogy Poem by Kevin Young

   

    To allow silence

    To admit it in us

always moving
Just past

senses, the darkness
What swallows us

and we live amongst
What lives amongst us

These grim anchors
That brief sanctity

the sea
Cast quite far

when you seek
—in your hats black
and kerchiefs—
to bury me

Do not weep
but once, and a long

time then
Thereafter eat till

your stomach spills over
No more! you'll cry

too full for your eyes
to leak

The words will wait

Place me in a plain
pine box I have been

for years building
It is splinters

not silver
It is filled of hair

Even the tongues
of bells shall still

You who will bear
my body along

Spirit me into the six
Do not startle

at its lack of weight
How light

Kevin Young

Քո անվան գույնը

Երդվում եմ հոգիս,երդվում եմ կյանքս,

Իմ արյան մեջ,իմ սրտի մեջ,

Աչքերիդ փայլը ու անվանդ լույսը,

Ես չեմ մոռացել,ու չեմ մոռանա,

Ես երգում եմ,ճախրում,

Ես գոռում եմ,լացում,

Երդվում եմ,երդվում կյանքս

Քեզ չեմ մոռացել,ու չեմ մոռանա։

Երբեք քեզ չեմ ասել խոսքերն այդ հրաժեշտի,

Երբեք չեմ տվել անցյալի այդ փառքին,կամ էլ ապագայի,

Իմն ու քոնն է ճանապարհը,

Իմն ու քոնը եկեղեցու այդ պսակը,

Երդվում եմ, երդվում կյանքս որ չեմ մոռանա,

Լռության այս պահը մեր ականջներից, 

Երդվում եմ Աստծուն, այն չեմ ուրանա։

Անվանդ գույնն այդ մարմնիս վրա է,

Փայլն այդ աչքերիդ իմոնց վրա է,

Ես ոնց մոռանամ,կամ էլ մերկանամ քո դեմ,

Ես ոնց ափսոսամ այս  լռության մեջ,

Երդվում եմ,երդվում կյանքս էլ տամ քիչ է,

Անճրագ մթության մեջ այս

Ես ոնց էլ տրվեմ քեզ,մեկ է ինձ քիչ է,

Ու անգամ եթե ձեռքերս դողան,

Ես այն կունենամ,իմ մթության մեջ,

Ես այն կպատվեմ իմ նուրբ պսակով,

Երդվում եմ ուշ է արդեն,

Որ ես էլ ապրեմ այս ափսոսանքով։

Երդվում եմ հոգիս,երդվում եմ կյանքս,

Իմ արյան մեջ,իմ սրտի մեջ,

Աչքերիդ փայլը ու անվանդ լույսը,

Ես չեմ մոռացել,ու չեմ մոռանա,

Անունդ այդ նուրբ իմ այս շուրթերին,

Ես ոնց ասեցի որ այն ինձ դիպավ,

Հպումդ այդ նուրբ,ես որ դա զգացի,ու հոռվից տեսա

Ես ոնց մոռանամ,երդվում եմ ուշ է,ուշ է ախ արդեն։

Ես ոնց էլ տրվեմ քեզ,մեկ է ինձ քիչ է,

Ու անգամ եթե ձեռքերս դողան,

Ես այն կունենամ,իմ մթության մեջ,

Ես այն կպատվեմ իմ նուրբ պսակով,

Երդվում եմ ուշ է արդեն,

Որ ես էլ ապրեմ այս ափսոսանքով։

Երդվում եմ,երդվում կյանքս

Քեզ չեմ մոռացել,ու չեմ մոռանա,

Լռության այս պահը մեր ականջներից, 

Երդվում եմ Աստծուն, այն չեմ ուրանա։

Նորից ինձ սիրիր

Հազարների,ու անցորդների մեջ,

Ոնց որ մի մեծ փոթորիկի,

Ես հոգումս ինձ պահած,

Ու թաքուն քեզ երազած,

Մարդկանց ցույց եմ տալիս թե մոռացա,

Բայց հազարով ես հիշեցի։

Ես ոնց փոթորիկը հոգումս այդ պահած

Նորից ինձ պտտեմ,որ ինձ տեսնեմ,

Կամ քեզ իմ աչքերում,կամ էլ սրտում,

Նորից սիրել ոնց սովորեմ,այս անդունդի մեջ

Կամ քեզ նայեմ,ոնց չփախչեմ,

Երբ փոթորիկ եմ իմ ներսում։

Ես ուզում եմ հասնել իմ ամպերին,

Ես ուզում եմ գրկել իմ արևին,

Այլ ոչ լացել մթության մեջ,

Ես ուզում եմ տիրել խավարին,այլ ոչ մարդկանց սրտերին,

Տալիս եմ սիրտս քեզ ու հազարին,

Բայց ոնց անեմ ժամանակը կանգնի,

Որ ես տիրեմ այդ ամենին,

Երբ կանգնել եմ այդ ամենքի մեջ,ու մեջտեղում,

Ուժեղ ինձ սիրիր,որ էլ չլացեմ,

Ուժեղ ինձ սիրիր որ չխավարեմ,

Սեր չի որ աղերսում եմ,սակայն չեմ գտնում,

Սիրտս եմ տվել քեզ,որ ասես նորից ոնց սիրեմ։

Սիրտս եմ տվել քեզ,որ ասես նորից ոնց սիրեմ։

Նորից սիրել ոնց սովորեմ,այս անդունդի մեջ

Կամ քեզ նայեմ,ոնց չփախչեմ,

Երբ փոթորիկ եմ իմ ներսում։

Սեր չի որ աղերսում եմ,սակայն չեմ գտնում,

Սիրտս եմ տվել քեզ,որ ասես նորից ոնց սիրեմ։

Հազարների,ու անցորդների մեջ,

Ոնց որ մի մեծ փոթորիկի,

Ես հոգումս ինձ պահած,

Ու թաքուն քեզ երազած,

Մարդկանց ցույց եմ տալիս թե մոռացա,

Բայց հազարով ես հիշեցի։

Ես ուզում եմ տիրել խավարին,այլ ոչ մարդկանց սրտերին,

Նորից սիրել ոնց սովորեմ,այս անդունդի մեջ

Տալիս եմ սիրտս քեզ ու հազարին,

Ես ուզում եմ հասնել իմ ամպերին,

Ես ուզում եմ գրկել իմ արևին,

Այլ ոչ լացել մթության մեջ,

Ես հոգումս քեզ պահած,

Ու թաքուն քեզ երազած,

Մարդկանց ցույց եմ տալիս թե մոռացա,

Բայց հազարով ես հիշեցի։

Ոնց լինեմ

Այս անապատ ու անծայր,

Այս չորացած անապատում,

Մենակության ու ծարավի,

Որոնումի ու բաբախի մեջ

Ոնց ես լինեմ որ քեզ լինեմ։

Ես խոստովանանքն եմ իմ այս սրտի,

Ես մեծ կիրքն եմ իմ այս լրբի,

Ես ոնց լինեմ մի երազանք այն էակի,

Ով անառակ հոգի ունի,

Ես ոնց սիրեմ այդ պիղծ հոգուն,

Ոնց ես գրկեմ,ու ոնց լիզեմ նրա հոգին,

Որ ցավերը իր,ու իմ հոգին,

Մենակությունն ու բաբախն այս իմ նա ինձ ետ տա,

Ոնց ես լինեմ այս անապատ ու անծայր 

Որոնումի ու բաբախի մեջ։

Մի անգամ էլ այն բաբախի,

Ես ետ կտամ զարկս նրան,

Մի անգամ էլ երբ այն ցավի,

Ես կշնչեմ շունչը նրա,

Հոտը նրա,ու այդ կիրքը,

Նրա մարմնից ու այդ հոտից,

Ես այրվում եմ ու թաթախվում,

Իր այդ տենչից ու հպումից,

Ես կոնֆետն եմ իր այդ լեզվի,

Նրա ձեռքից այդ նուրբ,ես զատ

Ասա իմ սիրտ ես ոնց լինեմ։

Ես խոստովանանքն եմ իմ այս սրտի,

Ես մեծ կիրքն եմ իմ այս լրբի,

Ես ոնց լինեմ մի երազանք այն էակի,

Ով անառակ հոգի ունի,

 Այս անապատ ու անծայր,

Այս չորացած անապատում,

Մենակության ու ծարավի,

Որոնումի ու բաբախի մեջ։

Ես ոնց լինեմ։

Վերցրու Սիրտս

Վերցրու սիրտս,այն լացում է

Վերցրու հոգիս,այն ցավում է

Ես ուզում եմ,այն վազում է,

Ես կանչում եմ,

Ես կանչում եմ,հեռվից նորից

Քեզ քո մտքից,ես վերցնում եմ,

Որտեղ լինես այն այնտեղ է,

Վերցրու սիրտս,այն լացում է

Վերցրու հոգիս,այն ցավում է

Ես ուզում եմ,այն վազում է։

 

Թվում էր մի օր երազանքին նա կհասնի,

Իր այդ կանչով ուզած կետին կկանգնի,

Ես տխուր եմ իմ անգին,

Օր օրի ու ավելի,ես ցավում եմ իմ հոգի,

Քեզ թվում եմ,թվացյալ է անգամ այն,

Այն այսպես է,դա այնպես է,

Ես թվացյա,դու տեսանելի,

Ես ատելի,դու տարար,

Որտեղից գամ,որ քեզ գտնեմ,

Ինչպես ցավամ որ տամ քեզ,

Հոգիս ճախրում,կամ արտասվում,

Ես բարդույթով,կամ ապրումով,

Ես այս ցավով,ու այսպես

Ոնց ես սիրեմ ասա քեզ,

Սիրտս վերցրու,ցավում է,

Օր օրի ու ավելի,

Ցավում է այն անպատասխան,

Այդ խոսքերից ու այդպիսին,

Ես ոնց պահեմ այն օդում,

Այս ցավի մեջ,այս ամպի մեջ,

Ես երբ կգաս որ այն ճախրի,

Իր թևերով,ու իր գույնով,

Իր ցավերով,ու իր կանչով,

Ետ երբ կգաս,որ այն քայլի,

Քո ձեքի հետ,ու այն բռնած։

Ես ցավում եմ իմ հոգի,

Ոչ ոք դա էլ չգիտի,

Հոգի քանդել կամ կարկատել,

Կիսատ թողնել օր օրի,

Ոնց ես կիսեմ այս գիշերը,

Եղիր մոտիկ որ ես ճախրեմ,

Եղիր հեռու որ կանչեմ,

Եղիր օդում որ տեսնեմ,

Փայլդ ցույց տուր,որ համբուրեմ,

Ես մեռածն եմ քո այդ սրտի,

Ես փնտրածն եմ քո հայացքի,

Ես ցավում եմ, ախ իմ հոգի,

Ես ուզում եմ հոգի քանդել,ու կարկատել,

Ես ցավում եմ իմ հոգի,

Ոչ ոք դա էլ չգիտի։

Վերցրու սիրտս,այն լացում է

Վերցրու հոգիս,այն ցավում է

Ես ուզում եմ,այն վազում է,

Ես կանչում եմ,հեռվից նորից։

Առանց սեր

Մեծ է մի քիչ կյանքը մեր,

Եթե ունենք երկրային սեր,

Եթե սիրտ է խրված մեր մեջ,

Ոնց անենք որ սեր էլ մտնի,

Ես կուզեյի հոգի լինի,լի մի կյանքով Աստվածային,

Ես կտայի կյանքս հոգուն,

Եթե տեսներ նա ինձ այդպես,

Ես ուզում եմ ապրել երգով,

Երգել սիրուս,որ յարիս,

Որ հոգի է կամ էլ կյանք է,

Որ ես կուզեմ այս կյանքից,

Մեծ է մի քիչ կյանքը մեր,

Եթե գիտենք ինչ կա այնտեղ,

Բայց թաքուն է ամենն այնտեղ,

Եթե չկա այդքան մեծ սեր։

Առանց հոգի ու քո կրքի,

Ոնց որ կինն իր անտղամարդ,կամ էլ մարմնի,

Էլ ոնց ապրի կյանքն այդ անգին,

Որ ոչ կին կա,ոչ տղամարդ,

Ոչ ոչ չունի ոչ մի հոգի,

Եթե սրտում մի միտք չկա,

Դիպման հանդեպ,կամ ցանկության,

Ոնց որ ագահ մի երեևույթ,

Որ բախվում է զուտ իր մարմնին,

Ինչպես հոգին տղամարդու,

Իր սիրածին,ու իր յարին,

Այդ հպումը աոնց կկոչվի,

Եթե մեծ է կյանքն առանց կիր,

Լի ու դատարկ ու շատ թաքուն,

Բայն ամենն էլ լի է սիրով աներևույթ։

Կինը հոգի,ամուսինն էլ այն կլցնի,

Տունը սենյակ,իսկ այդ լույսը մի երևույթ,

Ոնց լցնես այն առանց հպման,

Եթե չկա բացված մի վարդ,

Որ կգրի սերը այդ տաք,

Կամ զարդարի իր նուրբ գույնով,

Ինչպես գրիչն այդ գեղեցիկ իր բառերով,

Սեր կպատմի այդ երկուսին,որ տա մարդկանց աներևույթ

Որոնց առանց սեր կամ հպման,

Ապրում էին ճրագի տակ,ոնց որ հպում անկյանք անուժ,

Ու մարդկանց մեծ այդ ծաղիկը ու այդ գույնը 

Սերը լցրեց անուշ բույրով,

Դա այն սերն է որ բախվում է 

Իր սիրածին ու իր յարին։

Այդ հպումը աոնց կկոչվի,

Եթե մեծ է կյանքն առանց կիր,

Լի ու դատարկ ու շատ թաքուն,

Բայն ամենն էլ լի է սիրով աներևույթ։